يکشنبه ۳۰ ارديبهشت
اشعار دفتر شعرِ به لهجهٔ باران شاعر احمد صیفوری
|
|
|
|
خو کن به تنهایی و با خود همنشین باش
دردی که دارد عشق، تنهایی ندارد
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیاد روزِ پدر آمادهٔ دیدار او باشی
با اینکه دیدی مرگش رو، ولی چشمت به در باشه
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی دلم هنوز به یاد تو می‌تپد...
یعنی که دارم از ضربان ضربه می‌خورم
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میشه پا بذاری به روی گلوم؟
بذار رو گلوم پاتو هستم رفیق
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر روی سنگ قبر جوانی نوشته بود...
ما را مرور خاطره‌ها پیر می‌کند!
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر دم" غمی از نو" بود، مهمان غزل‌هایش
"خاطر که حزین باشد کی شعر تر انگیزد"؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سپر می‌افتد و موشک، فلج شود ز حضورت
نه غزّه کل جهان را گل بنفشه بکاری
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنقَدَر دُورِ تو گشتم تا سر من گیج رفت
گشت دنیا دورِ من، اما سر من گیج رفت
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر دل کندن آسان بود فرهاد از غم شیرین
به جای کوه کندن دل از عشق و عاشقی می‌کَند
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنر اگر چه آب و نان نمی‌شود ولی شراب زندگی‌ست
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مثل درختی خشک در صحرا
آخر نصیب آتش و بادم
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر لحظه به من گوش کنی می‌شنوی:
در تاب و تبم... تاب و تبم.... تاب و تبم
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که رفتی خاطراتت را غزل کردم
هر شب به جایت عکس‌هایت را بغل کردم
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حیف از هبوط آدم و حوا ز فردوس برین
یک سیب خوردن ارزش عمری پشیمانی نداشت
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنقدرها دنیا نمی‌ارزد
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ز گریه‌های بشر روز آمدن پیداست
که آخر همهٔ قصه‌ها پشیمانیست
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سر را به صخره می‌زند دائم بفهمی...
دریا نباشد ساحلت عین کویراست
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اصلا چگونه دل بسپارم به غیر تو
جایی که آب هست تیمم قبول نیست
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
الهی که سالت پر از دلخوشی
پر از شادیای بی اندازه شه
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فرصت پرواز را از شاپرک‌ها هم گرفت
غافل از کرمی که در اندیشه پرواز بود
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو رفتی ولی بوی عطرت هنوز
مث اولا رو لباس منه
همونی ولنتاین دادی بهم
می گفتی که این عطر خاص منه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بس کن این حرف‌های واهی را
هر کسی با تو نیست، کافر نیست
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ز گریه‌های بشر روز آمدن پیداست
که آخر همهٔ قصه‌ها پشیمانیست
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتی نگران دربه درِ لقمهٔ نانی
نانی که به خونِ دلی آلوده نباشد
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آتشفشان سوغات دلتنگی کوه است
وقتی که بغضش را مداوم خورده باشد
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چی شده تازگیا می‌خندی؟
فهمیدی چه اشتباهی کردی؟
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فریاد از این مرده خور و مرده پرستان
چون رفت گرفتند همه دور و برش را
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از آن دمی که برسرنی شدسرت بلند
سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقت آن است به آغوش خدا برگردیم
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باهیچ طریقی که نشد رام شود
جنس دلش از وسایل چینی بود
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برچهره‌هامان پینهٔ مُهراست بی مِهرش
باخون دل‌های مباح اما وضو کردیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رسم خوشایندیست با لبخند دل بردن
هر روز را بر عاشقانت عید قربان کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در فکر وصال توام و تشنهٔ دیدار
مثل عطشی که دم افطار زیاد است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعرهایم را برایت گفته ام..
حال وقت بغض‌های بی‌صداست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرکس خیانت کرد وضعش بهتر از ماشد
اصلا وفاداری به این دنیا نمی‌آید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مثل آن رنگین کمانِ بعدِ بارش محشری
بر نگینِ آسمانم همچنان انگشتری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
منم و کوچه باغ بی عابر
از هجوم نبود تو لبریز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پی آواز جغد می‌رفتی
تا برات نغمهٔ قناری شه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
توبگو سیب، پای هفت سینت
رولبات حک بشه گُلِ خنده
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن درختی که به خون دل خود پروردم
وقت جان دادن من، دارشده می‌بینی؟!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در این جهان که نشد باتو همسفر بشوم
درآن جهان بده قدری تو آب و دانه مرا
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از برکه‌ای که در غم تو پر تلاطم است
نعش دلی شکسته و تنها، درآورم؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا مال غصه‌هاته
وقتی غم داری خداته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ناله نفرین نمی‌کنم اما...
آهِ دلتنگ‌ها اثر داره
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لب تو طعم غزل‌های مرا شیرین کرد
شب دلواپسیم با تو به یغما می‌رفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاداب و جوان بودم، تو آن روز که بودی
حالا شده‌ام پیر زهم و غم عشقت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ذره ذره شده‌ام تابسرایم شعری
شعر می‌ماندو من خنده کنان خواهم رفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسوده می‌شوی تواز این روزهای سخت
روزی که مرگ از تو دگر دم گرفته است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گمونم عمر تنهائيت سر اومد
ببین افتاده تو چائيت تفاله
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راهی این دلِ تنگِ پُرِ از غصهٔ من
نشود آنکه مگر طاقت ماندن دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید "اخراج" شویم از برهوت از این غم
کارمان باز بدست دل "حوا" گیر است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فریاد ازاین مُرده خور و مُرده پرستان
چون رفت گرفتند همه دور و برش را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غم‌های هجران تو پایانی ندارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یخ کرده‌ایم از این روابط‌های کاذب
در اوج تابستان ولی ما سردِ سردیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق را هرگز نفهمید و دلش معشوقه خواست
باهمه معشوقه، از قحطی عاشق می‌سرود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا به لهجهٔ باران صدا بزن امشب
ببین که بی گلِ رویت شبم چه طوفانیست!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سخت است که شاعر زغم یار بگرید
دلتنگ شود، بغض کند، زار بگرید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاقبت در دل خاک است مکان من و تو
کاش بهر خودمان گریه کمی جور کنیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی نباشی پیش من حتی دمی یا لحظه‌ای
دل کندن ازتصویر تو کار محالی می‌شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اهل باران بودم، بادلی پر امید از تبار دریا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روضه‌ام روضهٔ مقاتل نیست!
از لهوف ومثیر و کامل نیست!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ز هر دری که بگویم، ز هر دری که سرایم!
دوباره می‌رسم آخر، به های هایِ جدایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیش نگاه گرم تو دیگر مجال درد نیست
وقتی توباشی پیش من دیگر زمستان سرد نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تورا من چشم در راهم، نه مثل شعرنیمایی
شباهنگام و درمانم، به خوابم هم نمی‌آیی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زهرطرف همهٔ عمر غصه می‌بارد
همانکه گیر نیامد مراد و دلخواه است
مرنج اگر همه عمرت هلال غم دیدی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راهبندان دلت در پی آوار من است
من به این عشق چه امید محالی دارم
|
|
|
|
|
علیرضا حاجی پوری باسمنج راوی عشق 
نرگس زند (آرامش)
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
ودرودمجدد برشما استاد عزیز
سید هادی محمدی
وحید سلیمی بنی
محمدرضا آزادبخت 
محمد ساکی 
فریبرز رامیار 
یاسر کریمی 
